Gustong maging manhid pa

Close encounter with a couple embalmer

Tuesday, September 18, 2007 

The story

He glanced at the table near him where a cold lifeless body was. There was something in the air inside the room, something he cannot explain. Hair stood at the back of his neck as cold wind enveloped him. He felt someone was watching him. But who could be, he was left alone in the morgue in the middle of the night. He threw one look on his only companion. He was so shocked that no voice escaped from him. Looking back at him was corpse’s eyes, the saddest eyes he ever saw.  

She laughed with amusement.

“Fortunately, I don’t have that kind of experience!” Jafe laughed again. “Ask him, mas matagal na siya sa service,” she pointed at the man sitting near her.

“Mas nakakatakot pa ang buhay kaysa sa patay,” Jopith couldn’t help but laughed, too.

We heard stories, creepy ones happened in morgues but for Jopith Echavez and Jafe Alba Echavez, they spent most of their time in a place where most people would not dare stay. A morgue or mortuary is a building or room (as in a hospital) used for the storage of human remains.

“Here in St. Therese Chapels we call it body preparation room,” explained Jopith.

The tandem

Jopith was named first in the oral and practical licensure examinations given by the Committee of Examiners for Undertakers and Embalmers. He is proud that his wife, Jafe is the only female licensed embalmer here in Iloilo City. They have been working for almost three years in St. Therese Chapels.

“I was a mall supervisor then and when we met, I decided to learn his kind of job,” Jafe, a computer graduate, said shyly.

“My family is in the funeral business for almost 12 years. Part of our trainings was in La Funeraria Paz in Manila,” Jopith said. He is a graduate of Hotel and Restaurant Management.

The couple took a review in Manila to earn their license.

They were trained on the proper handling and preparation of the body for embalming.

Embalming is the funeral custom of cleansing and disinfecting bodies after death. As far back as the ancient Egyptians, people have used oils, herbs and special body preparations to help preserve the bodies of their dead.

Jopith explained that there are three processes of embalming: arterial, intra-muscular and surface embalming.

“We use imported embalming machine. We can say that we offer a state of the art embalming,” he said.

Jafe usually prepares the body for viewing that includes make-up and dressing.

“I also do hair dyeing as requested by the family. If they want to make their deceased to look young, I can do that too. Anything the family requested,” Jafe said.

St. Therese observes family traditions, from old beliefs to feng-shui.

“Respect is very important in this kind of job. We don’t want to offend the departed one,” Jopith said while Jafe nodded in agreement.

The precautions

Being derma-surgeon morticians, Jopith and Jafe knew that they are prone to diseases. The couple and undertakers of St. Therese comply with double precautions. They use personal protective equipment which include laboratory gown, gloves, goggle, mask and head cap inside the body preparation room.

St. Therese requires its employees to have a medical check-up every six months. Health cards from the Department of Health were issued to all its drivers, undertakers and attendants.

• This article was published in Panay News August issue.
• PS.. wala lang maipost na bago  huhuh

Pasted from <http://gustongmagingmanhid.i.ph/blogs/gustongmagingmanhid/2007/09/18/close-encounter-with-a-couple-embalmer/#more-28> 

in 10s

Friday, October 12, 2007 

I lighted another one… your favorite brand in 10s… passing the time inside my box staring at the wall not allowing the wall to stare back at me. I had read somewhere that this, what I’m holding now stimulates thinking. True because what came rushing to my mind are nicotined ideas. The white silky thing whirled before me like counter-currents of a river. Spherical like our cosmos. Swift translucent streams, gauzy then gone… unlike your memories… unlike time.

If time is a straight path, as the present moves along into the future, the pasts gets longer and the future shorter. In which chasm are you? Lingering in my pasts of unfading long memory or waiting in my future for a transitory encounter? I’d like to think that time is circular, the past and the future infinite and equal. By hands of fate, my circular time overlapped in some points in yours. How and why did we cross each other? I have to go through that I can have you for a time but not for my lifetime. So sad that while I have you I can’t let it be known to the world.

I am revering in 10s now… like the way we enjoyed the intensity of our little getaways then. It was a secret we kept; careful no one would discover the little adventures we had. The thrill was like the anticipation of a first kiss on a first date… like the first taste of cheating on an exam. There was a feeling of guilt and freedom and something else hard to describe.

I lifted an excerpt from a borrowed book “The Book of Loss”.

It was like the imperial jewel which lies concealed within its casket, its shapes and colors indeterminate yet its power all the greater because of its vagueness. No one is allowed to see it for doing so would rob its beauty. Closed and conceal, it is pearl, jade or ruby; revealed it is neither one of these. Even the legends one hears about it are imprecise. No words or metaphors suffice for each its own limitation. So our love is known only for itself. It exists in the dark and even we who make it know it incompletely. We call it one thing and it becomes another. It eludes our sight and touch yet it persists.

We don’t have the freedom to let the world know yet in our confined plane we are boundless. The world will never understand this unlikely union; maybe fate will be kinder the next time around.

(note: Ang loveletter na ito ay nagbabalat-kayong loveletter)

Pasted from <http://gustongmagingmanhid.i.ph/blogs/gustongmagingmanhid/2007/10/12/>

ayoko!

Saturday, October 20, 2007 

Ayoko sanang isipin. Uuwi rin ako pero hindi ko pa alam kung kelan.

Siguro kung magkakalakas ng loob…pag itinulak ng pagkakataon… sa isang buwan o kahit bukas.

-Noel

MacArthur, Bob Ong

Pasted from <http://gustongmagingmanhid.i.ph/blogs/gustongmagingmanhid/2007/10/20/>

Inggit Sa Paglaya
Thursday, December 6, 2007 


 Ang Text
Kiat, bad news!   — text ni Kathy
Ano? Terminated na ako?   — reply ko
Gaga! Hindi pa hehehe… Ung pulubing kinunan mo ng pix kgbi, patay na!  — si Kathy
Huh! Dpat pala change ko prim pic ko sa frenster, baka multuhin ako! – ako!
Lol!  - Kathy


 
















Friendster Shout Box
Please pray for this guy’s soul. He was found dead the next morning same spot where this pic was taken. Mabuti pa siya, tapos na’ng paghihirap nya sa mundo! 






His spot – sa harap ng Book World na nasa tabi ng isang Hotel dito sa Iloilo City.
Ang kwento – ayaw niyang tumanggap ng kahit anong limos ng kahit sinong passers by sa sidewalk na yan. Ang kinakain nya galing sa pinaghirapan nya. May pride, gustong ibangon ang dignidad.
Katulad ng ibang taong grasa, may sarili siyang mundo. Nakatingin sa kawalan, walang pakialam kung hindi presentable and suot sa lahat ng nakakita.
Minsan, kinaiinggitan ko ang mga taong may kalayaan. Mga taong may laya kung paano nila bubuohin ang mundong gusto nilang galawan.  Nakakainggit ang laya nilang mag-isip ng kung anong gusto nila isipin. Nakakainggit ang laya  nilang maging Malaya kahit pa puno ng panghuhusga ang self-righteous society na walang layang aminin ang puro impokritong galaw ng bawat isa.
May mga tanong ako na alam kong wala ng sagot.
Habang sa gabing nakahiga siya sa malamig na semento, ano kaya ang nasa isip niya?
Ramdam ba niya ang nanunuot na ginaw ang lamok at kung anong insektong ayaw siyang patulugin?
Naisip nya ba na sana, nasa sarili siyang kama, na nasa sarili niyang kuwarto, na nasa sarili niyang bahay?
Naalala ba niya ang yakap ng sarili niyang ina, ama, ate, kuya, o bunsong kapatid?
Na missed ba nya ang yakap ng kanyang mahal?
O baka naman iniisip nya na sana naiisip siya ng mga importanteng tao sa buhay niya?
Umalis siya sa mundo na nag-iisa, giniginaw, malungkot.
Yan ang ending niya.
Mas nakakatakot nga yatang pumanaw na hindi man lang nakapagpaalam at nakapagpasalamat sa mga taong naging bahagi ng buhay mo, lalo ng sa mga taong naging buhay mo!
Sa ngayon, malungkot ako dahil nandito ako sa lugar na malungkot. Sabi ko nga, uuwi rin ako, baka bukas o kung kelan itutulak ng pagkakataon.
Naiinggit ako sa kanya. Tapos na ang lungkot niya. Ako kaya, kelan matatapos?


Pasted from <http://gustongmagingmanhid.i.ph/blogs/gustongmagingmanhid/2007/12/06/inggit-sa-paglaya/>


 


Bigla na lang mawawala
Saturday, December 15, 2007




Marami akong iniisip, gusto kong isulat kaya lng mabagal ako magtype saka mabilis ako mag-isip. Cge, sabi ni David pabugso-bugso daw akong mag-isip! Ano ako? Bagyo? Pabugso-bugso parang hangin!
Hindi lang yata nila kayang abutin ang takbo ng isip ko. Ako nga minsan napag iiwanan ng sarili kong pag-iisip.
Matindi inggit ko sa mga taong may layang mag-isip ng kahit ano saka yung taong pwedeng gumawa ng sarili nilang mundo. In short, inggit ako sa mga taong grasa! hehehe
Sana, mabilis ako magtype at mabagal ako mag-isip!
See, nagyon ngay napag-iwanan na naman ako.
Pano ko ba ito tatapusin?
Gagayahin ko na lang ang Parokya ni Edgar.
Bigla na lang mawawala!


Pasted from <http://gustongmagingmanhid.i.ph/blogs/gustongmagingmanhid/2007/12/15/>






Bahay ni Lola
Friday, December 21, 2007 




Mahal kong anak,


Sa aking pagtanda, unawain mo sana ako at pagpasensiyahan.
Kapag dala ng kalabuan ng mata ay nakabasag ako ng pinggan o nakatapon ng sabaw sa hapag kainan, huwag mo sana akong kagagalitan.
Maramdamin ang isang matanda. Nagse-self-pity ako sa tuwing sinisigawan mo ako.
Kapag mahina na ang tenga ko at hindi ko maintindihan  ang sinasabi mo, huwag mo naman sana akong sabihan ng "binge!" paki-ulit nalang ang sinabi mo o pakisulat nalang.
Pasensya ka na, anak. Matanda na talaga ako.
Kapag mahina na ang tuhod ko, pagtiyagaan mo sana akong tulungang tumayo, katulad ng pag-aalalay ko sa iyo noong nag-aaral ka pa lamang lumakad.
Pagpasensyahan mo sana ako kung ako man ay nagiging makulit at paulit-ulit na parang sirang
plaka.Basta pakinggan mo nalang ako. Huwag mo sana akong Pagtatawanan o pagsasawaang pakinggan.
Natatandaan mo anak noong bata ka pa? kapag gusto mo ng lobo, paulit-ulit mo ‘yong sasabihin,
maghapon kang mangungulit hangga’t hindi mo nakukuha ang gusto  mo. Pinagtyagaan ko ang kakulitan mo.
Pagpasensyahan mo na rin sana ang aking amoy. Amoy matanda, amoy lupa. Huwag mo sana akong piliting maligo. Mahina na ang katawan ko. Madaling magkasakit kapag nalamigan, huwag mo sana
akong pandirihan.
Natatandaan mo noong bata ka pa? Pinagtyagaan kitang habulin Sa ilalim ng kama kapag ayaw mong maligo.
Pagpasensyahan mo sana kung madalas, ako’y masungit, Dala na marahil ito ng katandaan. Pagtanda mo, maiintindihan mo rin.
Kapag may konti kang panahon, magkwentuhan naman tayo, kahit sandali lang. Inip na ako sa bahay, maghapong nag-iisa. Walang kausap.
Alam kong busy ka sa trabaho, subalit nais kong malaman mo na sabik na sabik Na akong  nakakwentuhan ka, kahit alam kong hindi ka interesado sa mga kwento ko.
Natatandaan mo anak, noong bata ka pa? Pinagtyagaan kong pakinggan at intindihin ang pautal-utal mong kwento tungkol sa iyong teddy  bear.






At kapag dumating ang sandali na ako’y magkakasakit at maratay sa banig ng karamdaman, huwag mo sana akong pagsawaang alagaan.
Pagpasensyahan mo na sana kung ako man ay maihi o madumi sa  higaan, pagtyagaan mo sana akong alagaan sa mga huling sandali ng aking buhay. Tutal hindi na naman ako magtatagal.
Kapag dumating ang sandali ng aking pagpanaw, hawakan mo sana ang aking kamay at bigyan mo ako ng lakas ng loob na harapin ang kamatayan.
At huwag kang mag-alala, kapag kaharap ko na ang Diyos na lumikha, ibubulong ko sa kanya na pagpalain ka sana …
Dahil naging mapagmahal ka sa iyong ama’t ina…


Written by Rev. Fr. Ariel F. Robles
CWL Spiritual Director
St. Augustine Parish
Baliuag, Bulacan


While reading the letter, parang gusto kong umiyak. I remembered my Lola. No, hindi naman siya minaltrato ng mga anak nya, in fact, mahal na mahal siya ng buong pamilya. Taas ng respetong binigay sa kanya.
Si Lola ang Ina ng Laging Saklolo ng pamilya. Kahit anong problema, kapag siya nilapitan, wala man siyang maibigay na concrete na solusyon pero aalis ka na naliwanagan at may natutunan. Walang masamang tinapay sa kanya, lahat tanggap niya. Mga anak na matigas ang ulo, mga apong pasaway, minsan nga pati kapitbahay nagpapaampon na sa kanya. 
Si Lola rin ang unang yumakap sa akin pagdating ko ng bahay mula sa ilang buwang paglalayas. Umiyak siya, hindi ako umiyak (astig ako eh). Naalala ko pa, pinagluto nya agad ako ng agahan tapos pinakain. Kay Lola ako lumaki kasi naman hindi kaya ng nanay ko ang kumuha ng yaya para bantayan kami habang nasa trabaho sila. Hindi pa ako pumapasok nuon at kami lang usually ang naiiwan sa bahay buong araw. Sa gabi, sa kanya ako tumatabi. Kapag nagbabakasyon siya, kaylangan kasama ako. Hindi nya ako iniiwan pero nung nagsimula na akong pumasok ng elementary at high school, konti na lang yung oras na nagsasama kami. Mas lalo na nuong college, bumuo ako ng sariling mundo, hindi siya kasama.
Hindi ko napansin na naging manlungkot ang buhay ni Lola, akala ko kasi buhay ko na ang pinakamalungkot sa lahat ng buhay na nakita ko sa loob ng tahanan niya.
Nagsimula ang lahat ng iniwan siya ni Lolo. Maraming nagsasabing magiging magaan na ang lahat kapag wala na ang kahati niya sa buhay. Kilala ng lahat kung gaano kapasaway ang Lolo ko. Pero hindi pala. Siguro nga true love kasi naging walang kwenta ang mga araw niya nuong walang Juaning na panay ang utos at tawag sa kanya. Marami pang kuwento tungkol kay Lola, marami pa. Pero hindi ko yata masasabi ngayon, kasi kapag naalala ko, mas lalo lang lumalaki yung space na iniwan niya.
Limang araw na lng mula ngayon, uuwi na ako. Walang Lolang sasalubong sa akin katulad nung nangyari limang taon na ang nakakaraan pero ganun pa man uuwi pa rin ako sa Bahay ni Lola.




Pasted from <http://gustongmagingmanhid.i.ph/blogs/gustongmagingmanhid/2007/12/21/bahay-ni-lola/#more-41>